WEHE-DEN HOORN – “Ik geeft ook wel kleding weg”, zegt Ina. Ze is een van de deelnemers aan de Schuurverkoopdag, die zaterdag in Wehe-den Hoorn werd gehouden. Waar de vlag uithing, daar was het te doen.
Ik tref Ina naast huis, aan de Mernaweg. Ik zie haar aan voor een badjuf uit Leens, maar dat blijkt haar zus te zijn. Ik ben niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste die ze door elkaar haalt. We lopen haar garage binnen. Ze heeft wat spulletjes uitgestald, maar het meest in het oog springend is toch wel de kleiding die er keurig bijhangt. Het is best veel en ziet eruit als nieuw. “Het meeste is maar één of twee keer gedragen. Ik ben koopgek en als ik wat leuks zie dan koop ik het”, zegt ze. De prijzen van de prachtig uitziende kleding is belachelijk laag. Ina verteld dat ze al best veel verkocht heeft. “Vanochtend kwam er een vrouw die het niet al te breed heeft. Ze had kleding uitgezocht en kwam erachter dat ze met het geld niet helemaal uitkwam en wilde daarop kleding terughangen. Ik heb gezegd, we hangen niets terug. Neem maar mee!” De vrouw blij naar huis. Ach, als ik mensen met een minder budget zo kan helpen, doe ik dat graag. Doet mij goed.”
Het was lokatie drie, want daarvoor was ik al op twee andere adressen aan de Mernaweg geweest. Uiteenlopende koopwaar gezien, waaronder prachtige brocante, dat niet alleen vandaag te koop werd aangeboden. Drie oude platenspelers springen in het oog tussen alle spulletjes.
Ik steek de weg over en kom bij Hans. Voor de meeste mensen beter bekend als ‘Hans Piraat’. Hij heeft slechts één kledingstuk hangen, een soort van race-overall die vaker is gedragen dan twee keer en al helemaal niet gewassen en gestreken zoals bij Ina het geval was. Doet er ook niet toe. Verder is er van alles te koop. Van antiek tot een (opknap)boot, van een 45km-autootje tot stoeptegels en van een pop tot een uitklapbare, of is het uitflapbare, tent. Inklappen gaat aanzienlijk moeilijker laat Hans me weten en vraagt: “Weet jij hoe we dat ding weer in dat tasje krijgen. Maakt ook niet uit. Verkoop het waarschijnlijk toch niet.” De vrolijke zeerover geniet zichtbaar en geeft aandacht aan de hond, totdat de volgende klant zich meldt.
Ik kom via de Burgemeester P.A. de Rochefortstraat, waar ook bij een aantal huizen de vlag uithangt, bij de ‘Snuusterplain’ van de schildersschool, waar een aantal ‘kooplui’ hun spullen hebben uitgestald. Even verderop zit een meisje naast huis, trots en wachtend op kopers. Ze heeft een gesprek met een ventje, leunend op z’n fietsje. Als ik de foto heb gemaakt en vertrek hoor ik hem tegen haar zeggen “Je wordt beroemd!”. Ik draai me om en bevestig dat nog eens: “Ja, ze wordt heel beroemd.”
Ik geloof het wel, heb m’n foto’s en maak me klaar om richting Gerkesklooster te gaan, waar ik een verslag moet maken van een voetbalwedstrijd. Net voordat ik de N361 wil oprijden zie ik aan m’n rechterzijde een woning waar de hele oprit volstaat. Het lijkt een verhuizing, maar in de achteruitkijkspiegel zie ik de Nederlandse driekleur wapperen. Ik stop, stap uit en loop een stukje terug. Achter op het erf, verscholen achter alle spulletjes zie ik de ‘dame des huizes’ zitten, ze heeft bezoek. Op de vraag “Staat er nog wel wat in huis?” antwoordt ze “Ja hoor, nog genoeg!” Ik mag van haar foto’s maken van de vele spulletjes, waarvan de eerste ’s morgens om 06.00 uur al was neergelegd, wetende, of misschien niet, dat alles ook weer moet worden opgeruimd. Maar dat is hun probleem. Ik ga nu richting Gerkesklooster.
