Mijn kleine oorlog
Ze zijn er weer: de naaktslakken. En aangezien Me Vrouw vindt dat dieren tot mijn taakopdrachtenpakket behoren, we zijn heel modern, moet ik daar wat aan doen, voor ongeveer 2100 vierkante meter tuin en het moet ook nog milieuvriendelijk. Oh wat zijn die Franse slakken, de soortgenoten, afgevuld met knoflook, peper en een druppel olijfolie een zondig heerlijk hapje. Oh wat zijn die naaktslakken smerige beesten. Ze vermenigvuldigen zich als konijnen-in-het-kwadraat. Zo traag als een slak? Plant een Afrikaantje, haal het pakje sigaretten en een biertje uit de keuken op en zie: er zit al zo’n wanschepsel op het fijne steeltje van het teder Afrikaantje.
Het is oorlog. Eerst informatiën verzamelen. Want zoals Niccolo Machiavelli, de Italiaanse ambtenaar en grootse theoreticus van macht en overheersing en oorlog voeren het reeds in 1516 zei: “Wie een vijand wil verslaan, zorgt ervoor over de belangrijkste informatie te beschikken. Teveel veldslagen werden verloren door gebrekkige kennis over de tegenstander.”(Eigen vertaling uit het Italiaans: II Principe, pag. 73, dus ik ben niet geheel van de straat als het om oorlog gaat).
En zo beland ik bij Welkoop in het meest dynamische dorp der gemeente Het Hogeland. En de aller kundige en innemende en zeer klantgerichte Manon Maring neemt mij mee naar het rek met slakkenbestrijdingsmiddelen. Nou verbaast me dat niks, van die Manon. Ze studeert voor verpleegkundige dus moet ze wel, met die innemendheid en klantvriendelijkheid. ‘Escar-Go tegen slakken’ staat op de doos. Even ophouden jongens, escargot is Frans voor slak. Zo’n reclamejongen die waarschijnlijk een oma had die nog Frans heeft geleerd, kwam natuurlijk op het geniale idee om van Escargot de t weg te laten (je spreekt het in het Frans uit als es-kar-go) en dan Go van het Engelse ga weg, donder op erbij. Er staat eigenlijk ‘Slak tegen slakken” met één t te weinig. En het is ook nog een “100 % natuurlijk product van ijzer(lll) fosfaat,” dat, zegt het etiket, van nature in de bodem zit. Nou, dat zit er bij mij niet in, want als dat wel zo was, had ik van nature een anti-slakkenbodem. Dan Luxan. Klinkt zoals het klinken moet (had ook een hoofdpijnpoeder kunnen zijn met zo’n naam). Gewoon recht-toe-recht aan gemaakt van ferri fosfaat dat weer potjeslatijn is voor……ijzer lll fosfaat. Op het etiket waarschuwt meneer Luxan de gebruiksaanwijzing goed te volgen en daarmee gezondheid van mens en dier te beschermen. Tja, het is heel eenvoudig. Me Vrouw zou natuurlijk voor Escar-Go kiezen, want natuurlijk weet-je-wel, dus dat doe ik dan ook maar. En zaterdagavond nog wat plantjes in de grond, volgens voorschrift gedoseerd de slakkenkorrels erbij en zie…..zondagmorgen is het een slachtveld – voor de plantjes – en als overwinningstekens hebben die smeerlapjes overal slijmsporen achter gelaten.
Het is oorlog. Want ik wil dit niet alweer mee maken. Bij de Jumbo in Leens laad ik de achterbak vol met bier. Maakt niks uit, Heineken, Amstel Grolsch, Brand, Pools, Duits, als het maar bier is. Schalen vol bier staan in de tuin, alles wat een beetje plat is, heeft een positie in de oorlog, in de linies. En daarna nog slakkenkorrels als extra ammunitie. Een soort mijnenveld.
Zondagmorgen liggen alle bakken, bakjes, schalen overvol met slakken die in het bier zijn verzopen. Wie zou dat niet willen, op het slachtveld ten onder gaan in een bak bier? En zondagavond zit ik rustig op het terras, genietend van het gezang der vogelen in de nog bronsgroene eikenboom en onder het struweel, omgeven door kratten bier, de kanonnen tegen de slakken, genietend van een Korenwolfje. Een persoonlijk advies: Alle bier is goed, maar ik heb de indruk dat Brand Bier, de trots van Limburg, net iets beter slakken aantrekt. Tweede advies: bij een betrekkelijk kleine tuin, wende u tot Manon Maring, die proportioneel advies geeft voor slakkenbestrijding op kleinere schaal.
Maar pas op. Ik heb een veldslag gewonnen. Maar nog niet de oorlog. Mijn kleine oorlog.
Tekst en foto’s: Berto Merx
