Het oogt wel raadselachtig. Twee sofa’s in het veld bij de bocht van de Trekweg van Warfhuizen naar Leens.
Als je er gevoelig voor bent, zie je er een surrealistische kunstzinnige performance in. Zoiets van: ‘Dit is geen bankstel.’ Een paar weken geleden lagen er enkele flesjes Amstel Bier op een bank. En dan denk je dat er hangjongeren zijn geweest, of hangouderen. Maar ja, de flesjes waren niet geopend.
Wat is er aan de hand? Die vraag moet beantwoord worden, want anders worden die sofa’s irritant. Temeer daar die irritatie ook geprikkeld wordt door de aanwezigheid – op een paar meter afstand – van een traditionele wegbank. Zo’n ding van betonnen steunders en brede balkjes, zeg maar een van overheidswege geplaatst rustondersteuningsinstrument.
Het veld waar ze in staan is van recreatiebedrijf Waddenfun, op een steenworp afstand. Welaan, de sofa’s hebben een lange geschiedenis. Bij gelegenheid van de monsterwandeltochten die dit gebied een paar keer per jaar aandoen, zo legt Waddenfun eigenaar Ron Claassen uit, hebben ze vanuit het bedrijf die banken daar neergezet. ‘Gewoon als leuk idee, om langs de weg de sfeer van die wandeltochten wat te verhogen. Op een bepaald moment zijn die banken blijven staan. Omdat het een leuk gezicht is. En voorbijgangers een comfortabele rustplaats hebben.’
Zo mogen we het graag zien. Burgers, ondernemers, die kwaliteitsbankjes langs de weg zetten. ‘Nou, nou’, zegt Ron, ‘niet overdrijven. We hebben de banken op Marktplaats weggehaald, uit Ulrum of Leens als ik het me goed herinner.’
Later op de dag, als ik een proefwandelingetje maak inclusief het uitproberen van het bankje – je moet altijd uitproberen of de dingen ook doen wat ze doen moeten – blijkt er een bordje bij te staan. Met het opschrift: ‘Proef het landschap! Waddenfun’.
Genietend van het patroon van de vorens op het weidse aardappelveld voor me, waar de eerste groene kopjes boven de grond komen, van de zachte geur van het bloeiende overdadige meidoorn struweel, en het zachte wuiven van het nog groene koren achter me, in de verte de kerktoren van Wehe die eeuwig als baken in het landschap staat, mijmer ik over de schoonheid van de dingen. Een leuke hond zou ik nog erbij moeten hebben. En een koel pijpje Amstel, en een blokje kaas. Het bordje ‘Proef het landschap’ is er wel terecht bij gezet.
Berto Merx
