Eén van de mijnen zit in Frankrijk vroeg in de morgen op een terrasje van een boulangerie op de app leuk te doen. U kent dat wel: koffietje, croissantje en een lokaal krantje en dan doen zo van leven als god in Frankrijk.
Zie ons eens genieten, hier in dat zoete Frankrijk.
Kan ik ook. Lekker vroeg naar Leens, naar Dick en Hilda Peters. Een boulangerie-patisserie met een terrasje. Aangezien het nog geen elf uur is, bestel ik een espresso (beetje ordi om vóór elf uur cappuccino te nemen, je bent als snob geboren en daar kom je nooit meer vanaf)). Keurige bediening, een scholiere die in het dagelijks leven op de HAVO zit. Het is keurig om één eenvoudige reden: ze wil het goed doen, dat bedienen. Meer hoeft het niet te zijn. Ik had er nog een pakje Gauloises bij moeten hebben.
Op tafel een potje met daklook. Mensen, vaasjes en potjes op een terrastafel zijn er om de opengeslagen krant mee vast te zetten, tegen opwaaiende zomerpagina’s. Oh, wat heerlijk, in het Dagblad van het Noorden, een beschouwing over deskundigheid van iemand die niet als deskundige wil worden aangemerkt. Zeg maar iets zijn en het toch niet willen zijn. Bon, bon, murmel ik, dat is het onleesbare boek L ‘Être et le Néant van die ouwe rakker Sartre, goed te vertalen als Zijn en Niks.
“Guten Morgen,” zegt de forse man. Hij heeft zo’n schipperspet op die alleen Duitse toeristen dragen. Een fietser op mountainbike met aanhangertje peddelt voorbij. Moet een buitenlander zijn want hij draagt een fietshelm. Auto komt aan, nog één, rijdt weer weg en weer een. Dat gaat maar door. Het is het mensenverkeer dat zo typisch is bij een boulangerie-patisserie met terras. En allemaal wensen ze me goedemorgen, dus
Het gevoel van La douce France vloeit langzaam weg. Want een pak donkere wolken beweegt zich boven Leens. Zachtjes gromt het onweer dat nog niet die naam mag hebben.
Oh Hogeland, zoete Hogeland, land van mist en regen en altijd onweerszwangere wolken.
Berto Merx
