Woest en ledig

Foto: HogelandNieuws

Over een contemplatieve blik op kunst beschik ik. Eigenlijk wil ik niks over een kunstwerk, kunstenaar en zijn kinderen weten.

Het enige dat mag, is dat het kunstwerk zich aan mij geeft, of eigenlijk, dat ik me het kunstwerk laat geven. Zelflediging voordat het werk in me kan komen.

Ik ben in het kerkje in Zuurdijk waar een aantal kunstenaars die bewogen zijn met het geheel van de Waddenzee, van dat werk tonen. Daar heb je het al. De bedoeling van kunstenaars om een statement over het Wad te maken, het vertroebelt al. Zie je dat engagement aan het kunstwerk af? Een vraag die je helemaal niet stellen moet. Maar gelukkig heeft het kerkje alles in zich om de werken op zich en voor zich te laten spreken.

Een harde kerkbank. Betekenisloze muren, een kansel die het Verbum Domini nauwelijks nog kent. Een leegte, die zelf geen betekenis aan de kunstwerken geeft. Wat zijn Ochtend 1 en Ochtend 2 van Minne Onnes ontroerende werken. Lucht, mist en land vinden elkaar alsof ze nooit zelfstandig hebben bestaan. De beelden die Onnes oproept, zijn wel vaker geprobeerd. Zij brengt er een beroering in, alsof hemel en aarde nog net niet gescheiden zijn, nog niet ontdaan zijn van de woestheid en ledigheid.

Een echtpaar komt binnen. En schuifelt langs de kunstwerken. Je moet er even aan wennen, kunst in een kerk. Het is een draaien en wringen op de banken om de voorwerpen van dichtbij te zien, of op enige afstand.

Berto Merx

Cookieinstellingen