“Daar waar Nederland de Waddenzee kust…..” Zo’n mooie zin uit het foldertje ontroert en als je zelf nogal zoens bent ingesteld, het is als de bij en de suikerpot, dan gevoelt zo’n zin als een lokdoos. Op naar Lauwersoog, voor een visserij beleving.
In het kader van tien jaar Waddenzee Werelderfgoed en om toeristen en locals kennis te laten maken met wat groeit en bloeit langs de provinciale weg tussen Winsum en Lauwersoog, organiseerde Waddenland – de oude VVV – een visserijfeest. Over duurzame visserij op de Waddenzee.
Weet je, na al die jaren hier wonend, ken je Lauwersoog alleen van het visje halen en vervelende meeuwen kijken op de kade van de haven en zo dat was het weer en nu terug naar huis. Dus, op naar duurzame visserij. Ja, duurzaam moet, duurzaam is goed.
Ik weet dat ik weer aan het CO-tweeën ben, maar d’r zit niks anders op dan met de wagen er heen. Voorbij Ulrum gevoel ik wel schaamte over dat CO-tweeën. Nou ja, alles kan niet in één keer duurzaam.
Op de kop van de haven exploiteert Barbara Rodenburg ’t Ailand, tichtig keer langs geweest en nooit naar binnen. Het is een slowfood viszaak. Op tafel ligt een geplastificeerde pagina van NRC/Handelsblad met een reportage over ‘t Ailand. Nou, dan stel je wat voor, als die deftige doorgestudeerde journalisten van de NRC langskomen. “Samen waken voor gezonde vis en een gezonde zee,” vat ze het samen. Sjim Hendrikx, geeft een workshop fileren, van rode poon. Geweldig, leren een vis te fileren. Hij doet zich voor als een barse zeeman, zo weggelopen uit de reclame voor Fisherman’s Friends, de Original. Maar hij let zeer scherp op, met messen moet je niet spelen. Een meisje probeert uiterst geconcentreerd de rugvin te verwijderen van de poon. “Rode poon is gemakkelijk te fileren, daar kun je de blits mee maken bij de barbecue, zo van: zelf gefileerd. Het is ook een vissoort die heel erg wordt ondergewaardeerd,” legt Barbara uit.
In de haven heeft schipper Eppo Lukkien het even lastig. Er zijn veel te veel mensen komen opdagen. En daar gaat de ZK 9 de haven uit, om toeristisch garnalen te vangen. Jan Hamstra, ook al zo’n Fisherman’s Friend, heeft twee krabbetjes bij de hand. De ene heeft aan de onderkant een tekening van een vuurtoren. Als je goed kijkt. Dat is een mannetje. Het vrouwtje heeft een tekening van een bijenkorf. Jan Hamstra vertelt dat het wel kan wel gebeuren dat zo’n mannetje – het zijn en blijven mannen die mannendingetjes doen – dagen op het wijfje zit……Een politiek correcte dame merkt op dat dit toch wel vreselijk voor dat vrouwtje moet zijn, dus. Je zou het ook kunnen omkeren, mevrouw, wat een lijdensweg voor zo’n mannetjes krabje……..
Het net wordt binnengehaald. Een emmer vol, grijze dingetjes zijn het. Dat is dus de Cancer crangon, behorend tot de familie der Crangoidae, volgens de classificatie van Linnaeus uit 1758. Vervolgens gaan we aan wal naar de boot van Johan Rispens, waar de vangst gekookt wordt. Rispens is van de website Solt, die de andere, groene, slow visserij promoot. Die Solt-groep heeft een uitstekend biertje op de markt gebracht van brouwerij Bax uit Stad. Bax, de enige brouwerij in de provincie Groningen die een superbiertje brouwt, volgens – alweer – het gezaghebbende NRC/Handelsblad.
Door het koken worden de grijze garnalen bruin-rose. Dat komt van de keratine of creatine, ik heb het net niet goed gehoord. Maakt wel verschil uit. In het ene geval is het een lichaamseigen eiwit (haar en nagels bestaan voor 95 procent uit keratine). In het ander geval is het creatine-fosfaat, een afvalproduct van de spierweefsels. Dat wordt gebruikt in de topsport om dikke spieren te krijgen…… Maar staat niet op de WADA-dopinglijst. Het is handig als je zoiets ter plekke, op de kade, op je mobieltje kunt opzoeken. De garnalen zijn ongeveer 2 euro waard. Niet zo van beste kwaliteit, zegt Rispens.
Terug naar ’t Ailand. Het is er even rustig, een moeder en dochter eten een visje. Met een geroosterd poontje zit ik op het terras. Een wit wijntje erbij was perfect geweest, maar ja, ik moet nog CO-tweeën. Op het videoscherm dwarrelt plankton heen en weer. De grondstof van het leven in de zee.
Oh zoete Hogeland, zou ik u wel eens één keer mogen kussen?
Berto Merx
