WEHE-DEN HOORN – In mei 1978 vroeg burgemeester Meint Freerk Zuiderveen aan Wim Barsema of het hem niet wat leek om bij de brandweer te gaan. Niet alleen kon hij zich op die manier inzetten voor de gemeenschap, ook werd hij vrijgesteld van de militaire dienstplicht. Nu, 40 jaar later, rukt Barsema nog steeds uit met het brandweerkorps, dat in 2000 verhuisde naar Wehe-den Hoorn.
Veertig dienstjaren bij de brandweer is een uitzonderlijk hoog aantal. De meeste brandweerlieden zullen dat aantal nooit halen. Nadat Barsema de opleiding tot automonteur had voltooid voegde hij zich in november 1978 bij het vrijwillige Eenrumer brandweerkorps. Na een aantal jaar werd Barsema chauffeur, later bevelvoerder en uiteindelijk zelfs ploegchef. Toen de kazerne in 2000 van Eenrum naar Wehe-den Hoorn verhuisde werd het korps ook voorzien van een gloednieuw blusvoertuig. Niet veel later brak de grootste brand uit in de geschiedenis van het korps: de De Marne Loodsen in Wehe-den Hoorn, pal naast de kazerne, brandden tot de grond toe af. Barsema was bevelvoerder. “Die brand heeft de meeste indruk op mij gemaakt”.
Het korps gaat voor elkaar door het vuur en is heel hecht. “Dat is ook de reden dat ik al zo lang mee draai. Ook in mijn vrouw heb ik een enorm stimulerende factor”. Door zijn collega’s wordt Barsema beschreven als vaderfiguur. Hij neemt de aspiranten op sleeptouw en is sfeermaker binnen de groep. De Eenrumer staat met zijn voeten in de Groninger klei en handelt altijd kalm en bekwaam. Het korps heeft de laatste jaren veel dodelijke ongelukken te verwerken gehad, maar dankzij de hechte band en no-nonsens houding worden deze vaak heftige gebeurtenissen gezamenlijk goed verteerd.
Donderdagavond gingen de piepers van de brandweerlieden voor een containerbrand in Leens. Zonder enig vermoeden reed Barsema naar de kazerne, stapte hij in de brandweerwagen en reden hij en de andere brandweermannen en -vrouw naar het brandadres. Pas daar werd het hem duidelijk: het korps en zijn vrouw Willy wilden de jubilerende brandweerman verassen. Dat lukte zonder meer. Het brandje werd door Barsema geblust, maar was nog niet het laatste brandje dat hij zou blussen. De doorgewinterde brandweerman nadert de pensioenleeftijd, maar gaat door tot hij niet meer kan. Eenmaal terug op de kazerne stonden twee speciaal gemaakte taarten te wachten, die onder het genot van verhalen uit ‘den ouden doosch’ opgegeten werden.
Tekst + foto’s: Ingmar Vos
