KLOOSTERBUREN – Eén klok van de Rooms-katholieke Sint – Willibrorduskerk galmde dinsdagochtend om 09.00 uur 10 minuten rouw over Kloosterburen heen.
De monotone slag deed denken aan hartslagen. Hartslagen die gisteren op de kruising N361 – Breekweg zo abrupt en onverwachts stopten.
Het luiden van de klok is een aankondiging voor de dorpelingen dat er iemand overleden is.
In een tijd van social media misschien overbodig, maar wel een mooie en respectvolle manier om, in dit geval, aan de overledenen denken, verdriet te delen en even stil te staan bij de vergankelijkheid van het leven.
‘Vroeger’, zo vertelt Frits, inwoner van Kloosterburen, terwijl hij naar de kerktoren kijkt, ‘vroeger werd de rouwklok alleen geluid voor parochianen, maar sinds een paar jaar ook voor niet- Rooms-katholieken.
Er wordt maar 1 klok geluid in plaats van de 3 die de kerkdienst aankondigen. Vroeger had je nog een leed- of rouwaanzegger, ook wel ‘de kraai genoemd’, een dorpeling die geheel in het zwart bij de deuren langs ging om te vertellen dat er iemand overleden was.’
We kijken samen naar de toren van de Sint – Willibrordus, de wijzers staan op tien voor vijf, maar het is net over tweeën. ‘Tja’ zegt Frits ‘de klok is al een tijdje stuk, de tijd staat stil. Jammer, ik oriënteer me graag op de klok.’
De tijd staat stil, de hartslag van het dorp is er niet. We zijn even stil en denken allebei aan het vreselijke ongeval en de slachtoffers, Egon en Ella Zoeter.
