Zwembadgeluid
Op het terras van de Slik en Smulhoek van André rust een jonge moeder uit. De jongste ligt in de kinderwagen, een paar van haar plenst in het pierenbad, nog een zwemt in het grote bad en eentje staat bij haar met een blikje fris. Het moeten er vijf zijn, als ik het overzicht heb behouden.
Genietend van een kop koffie voor slechts één euro wat toch een zeer sympathieke prijs is, vertelt het echtpaar naast me dat de derde leeftijdsfase heeft bereikt: “We komen uit Hoogkerk. Even met de kleindochter op stap. Och, afstanden spelen niet zo meer. Eigenlijk is in Groningen alles dichtbij.” Zo is dat. Niets ligt ver weg in Groningen. De kleindochter vindt het ijsje eigenlijk niet lekker en ruilt het om met dat van haar oma. “Nou heb ik het grootste ijs,” kirt oma bijna meisjesachtig, vrolijk.
Met de zonnedagen was het druk in het zwembad in Leens. Maandag 450 bezoekers, dinsdag en woensdag ongeveer hetzelfde aantal. De vrijwilligers zijn tevreden. En loom in de schaduw laat ik genietend het typische geluid van een zwembad tot me komen. Kinderen kunnen nu eenmaal niet rustig naar de kiosk van André lopen om snoep of ijs te kopen. Daar moet gegil bij.
De glijbaan af, in een Zen stand, om de leegte van de beweging te ontmoeten? Men moet daar altijd een schreeuw bij doen. Gewoon in het water springen en wat zwemmen, de beweging die de mens maakte voordat ie aan land spoelde en leerde lopen, dat bestaat niet. Je gaat juist uit het water om er weer in te springen. Of omgekeerd, als je nog jong bent, en altijd met een korte gil. Op de ligweide is het vrijwel niet mogelijk rustig te liggen. Het is een sta-op-wei, een weer-plat-wei, een erheen- en weer terug wei. Gewoon een raar woord, ligweide.
Een zwembad is een plaats waar men juist niet tot rust komt. Niet tot rust behoort te komen want er zijn mensen bijeen. En voor me, uit de kinderwagen klinkt ineens nu nog zacht geluid. Domweg gelukkig in de schaduw van het zwembad van Leens.
Tekst en foto’s: Berto Merx
