Cees Schelling die zijn jaren van ouderdom in Pieterburen leefde, behoort tot de laatste generatie van vakbondsbestuurders die nog daadwerkelijk als arbeiders gewerkt heeft. Met Arie Groeneveld, en Herman Bode was hij in de jaren zeventig het sociaal-democratische gezicht van de Nederlandse vakbeweging.
Schelling werd in de Hoeksewaard geboren in een gezin met tien kinderen. Na het vervullen van zijn militaire dienstplicht werkte hij als seizoenarbeider in de landbouw. Hij werd actief in de Algemene Nederlandse Agrarische Bedrijfsbond, een machtige bond die na de Tweede wereldoorlog de situatie van de landarbeiders drastisch wist te verbeteren met de befaamde landbouw-CAO. Hij werd bestuurder van de bedrijfsbond in Rotterdam.
In 1970 trad hij toe tot het landelijk bestuur van de Voedingsbond van het NVV. Om twee jaar later voorzitter te worden. Hij was een harde onderhandelaar en gaf leiding aan een aantal felle stakingen die hij tot een goed eind wist te leiden. Na de fusie van het NVV met het katholieke NKV werd hij voorzitter van de fusiebond Voedingsbond FNV.
Hij behoorde tot de zeer maatschappij-kritische stroming binnen de vakbeweging. In zijn publicatie ‘Baas in eigen bond’ hekelde hij het gebrek aan interne democratie binnen de vakbeweging. In ‘Baas in eigen bedrijf’ stelde hij de democratisering van de verhoudingen binnen de bedrijven aan de orde en behoorde hiermee tot de gangmakers van de medezeggenschap op de werkvloer.
Na zijn aftreden als bondsvoorzitter vestigde hij zich in Pieterburen waar hij terugkeerde naar het – op bescheiden schaal – leven op het platteland. Hij bleef zich bemoeien met de sociaal-economische ontwikkeling van Nederland. Hij is de aanjager van de discussie over het basisinkomen. Hij meende dat dit het gepaste antwoord was op de explosief groeiende werkloosheid in de jaren tachtig. Opmerkelijk is dat dit idee op dit moment weer actualiteit heeft gekregen; in een aantal gemeenten worden op dit moment experimenten uitgevoerd die zeer sterk geënt zijn op dat oude idee van basisinkomen. Schelling was jaren lang lid van de PvdA. Het was hem een doorn in het oog dat zich in het partijbestuur een elite had genesteld die geen enkele verbinding had met de onderste laag van de samenleving. Ook verweet hij de PvdA gebrek aan ideeën heeft over sociaal beleid. Hij was daar niet verbitterd over; hij bleef zich bij tijd en wijle met de discussies bemoeien.
In de jaren dat hij in Pieterburen woonde was hij zeer actief betrokken bij het wel en wee van het dorpje achter de Waddendijk. Hij was voorzitter van de voetbalclub PWC. Schelling was actief in Dorpsbelangen en allerlei werkgroepen – ook breder in het Marne-gebied. Mede van zijn hand is het boek ‘Pieterburen. Wad’n dorp’uit’ waarin hij ook ingaat op de ‘roerende jaren zeventig’ van Pieterburen dat toen in bescheidenlijkheid als kleine alternatieve republiek is te karakteriseren.
Woonde hij aanvankelijk aan het Wilgenpad, ook wel het Bokkepad genoemd, later verhuisde hij naar de Fredriksoordweg in het dorp, waar hij dat kleine, noodzakelijke stukje geluk had gevonden. Met het uit de tijd gaan van deze geëngageerde persoonlijkheid, een man met een scherp gevoel voor onrechtvaardigheid, verliezen we een icoon van de sociale strijd en de emancipatie van de arbeidersklasse.
Cees Schelling is afgelopen vrijdag in besloten kring gecremeerd.
Tekst: Berto Merx
