GARNWERD – Zachtjes deinen de golfjes van het Reitdiep over de rand van de speelweide bij Café Hammingh. Het is grijs, achter de dijk van het land van mist en regen, in de winter, op zondagmorgen, 11 uur. In de gelagzaal bedient Margriet van der Spek de eerste gasten. Bert Lange is in de keuken bezig zalm te verwerken tot een sandwich. Zij beginnen aan de laatste twee weken van de uitbating van het vermaarde etablissement Café Hammingh in Garnwerd.
Op de kop af 25 jaar exploiteerden zij het café dat 180 jaar geleden voor het eerst de deuren opende. ‘Dat is het karakteristieke van Hammingh,’ zegt Bert. ‘Er is aan het interieur niets veranderd, het ademt de sfeer van decennia geleden. Dat maakt het uniek. En tegelijk hebben we een heel moderne, hedendaagse menukaart. Eigenlijk is de keukeninrichting het enige dat niet origineel is.’
Café Hammingh behoort eigenlijk tot het werkelijke cultureel erfgoed van Groningen en Matthijs van de Ploeg, eigenaar van het pand, zou toch subsidie moeten krijgen om het in stand te houden. In 1973 was ik er voor het eerst, net student in Groningen, met de jaarclub. Op de fiets, want Hammingh behoorde je te kennen, als adspirant intellectueel. ‘Het publiek is heel divers,’ zegt Margriet. ‘ Mensen uit het dorp komen ’s avonds een borreltje pakken. We hebben klanten die al jaren komen. Wandelaars, fietsers. We hebben een keer een groep afgestudeerden van de Groningse universiteit gehad en die vroegen of we ook Veuve Clicquot op de kaart hadden.’ Het was een groep alumni van de universiteit die een topchampagne beliefde. ‘Maar ook toppers hebben we als klanten gehad, zoals het koninklijk paar met hun kinderen.’
Hoe verhoudt het bedrijf zich ten opzichte van Garnwerd aan Zee? ‘Pas op,’ zegt Bert, ‘Je moet ook het eetcafé ’t Woaterbörgje niet uitvlakken. We zijn actief op eigen marktsegmenten. Het zegt wel iets over de toeristische kwaliteiten van Garwerd dat men in staat is drie verschillende soorten consumenten te bedienen. En zeker is dat het aantal toeristen in Garwerd toeneemt.’
Wat is het lekkerste gerecht dat Bert in de keuken heeft bereid? Hij denkt lang na. ‘Dat was een kalfs t-bone steak met gebakken garnituur, veel olijven en knoflook, met een goed glas wijn erbij. Dat was er een waar ik trots op ben.’
Hoe ziet de toekomst er uit na Hammingh? Margriet: ‘Nog geen plannen, hoor.’ Bert: ‘Geen idee, moet ik nog over nadenken.’
Zondag 28 januari is het afscheidsfeest. In de Doorrit is er een optreden van Sharon Doelwijt en Shjazz, reserveren verplicht. Tussendoor, gelijktijdig en daarna is er een receptie om Margriet en Bert persoonlijk te ontmoeten. ‘Heel informeel hoor,’ zegt Bert. ‘Iedereen is welkom.’
Gedag Café Hammingh, gedag weide aan het water, gedag herinneringen aan topuitbaters. ‘Dire adieu, c’est mourir un peu.’ En het Reitdiep blijft zachtjes stromen, zoals het al eeuwen gestroomd heeft.
Tekst en foto: Berto Merx
