Ik heb nog een ansichtkaart van Mensingeweer. Links de oude VéGé (een merk supermarkt), de kerk, een pad. Bejaardenwoningen. De bakkerij van Bakkertje – naam nooit gekend – die tot zijn laatste snik brood bleef bakken op de manier die nu streekproducft zou heten.
En de oude Garage Dijksema. Ooit door een telg van het auto-geslacht Bakker begonnen. De bushalte en een paar boerderijen. Het lijkt de tekst van Het Dorp van Wim Sonneveld wel.
Met de aanleg van de ringweg is Mensingeweer heel stil geworden. De garage en de antiekzaak is weg, de bus rijdt om. Het lijkt wel een dorpje, ergens in de bergen van Franrijk. Zie daar loopt een man. De communicatie gaat moeizaam want hij is doof-stom. We praten met elkaar door op te schrijven wat we zeggen willen. Hij sjouwt een metalen rek, in de miezerige regen. ‘Dat stond verder op met een briefje erop: gratis meenemen,’ vertelt hij.
Daan Fenmau woont met zijn vrouw en kleine kinderen in het pand waar Dijksema vroeger zijn showroom had. ‘Ik ben zzp’er. Ik heb een timmerbedrijf.’ Hij laat me het bedrijf in wording zien. Een container van zes kuub voor de deur bevat het bewijs van wat er allemaal binnen gesloopt is. De ruimte is nu vrij voor het inrichten van een werkplaats.
‘We hebben twee maanden geleden dit pand gekocht. We wisten dat deze straat heel rustig was. Maar het is hier nog rustiger dan we ons hadden voorgesteld. Het is hier heel rustig wonen, vooral voor de kinderen is het perfect. Die overal kunnen spelen.’
Het plaatje bij het praatje is Het Dorp van Wim Sonneveld.
