Sta je op die druilerige zaterdagmorgen in het zwembad in Leens. Kijk nou, is dat die zwemster? Ja, het is Kleny Bimolt. Een van de Golden Girls van de Olympische Spelen van Tokio in 1964. Nauwkeuriger: zij zwom met Ada Kok, Erika Terpstra en Korrie van Winkel naar de zilveren medaille op de 4 x 100 meter wisselslag. Silver Girls klinkt zo niks, toch maar Golden Girls aanhouden.
Een parmantig dametje is ze. In de kleding van de vrijwilligers van het Leenster bad. Hoe komt een topper die je als kind met oranjegevoel indertijd bewonderde, als vrijwilliger hier aan het werk? Kleny: ‘Ik woon al jaren in Leens. Ik zwem hier vaak en op een bepaald moment vroegen ze me of ik zin had vrijwilliger te worden. Ik was al vrijwilliger bij het Kinderboekenhuis in Winsum. Ik dacht: ik meld me aan, ik doe het gewoon. Ik ben oproepkracht voor als het heel druk is. Ik woon hier vlakbij dus ik ben er zo.’
Truus, een andere vrijwilligster, brengt ons, op charmante wijze, koffie, onderwijl we mijmeren over de topsport zwemmen. ‘Ík deed de honderd meter schoolslag in 1.16, een Europees record. Daar doen ze nu 1.06 over. Ik was een meisje van 19, ik had net de MULO af een kreeg een kantoorbaantje. In de Papiermolen trainden we tussen de gewone zwemmers door. Je had nog van die zwempakken, hobbezakken, als je zwom liep je van voren vol met water. In 1964 kwam Speedo op, de zwempakken van kunststof. Dat is nu allemaal heel anders.’
Na de Spelen van Mexico in 1968 stopte ze. Maar ging wel nog 12 jaar door met waterpolo op wedstrijdniveau. Wat heeft ze aan de topsport overgehouden? ‘Niks,’ schatert ze. ‘Ja, een wrakke pols. Ik had met Kerstmis een pols gebroken en moest rustig aan doen. Maar ja, in februari zouden we een wedstrijd in Zuid-Afrika doen…….’ Zeg tegen een topsporter dat-ie rustig aan moet doen, dan doet-ie dat juist niet. ‘Je bent jong, en je wilt per sé die wedstrijd in Zuid-Afrika doen. Dan ga je ervoor….’
Lukt het nog een beetje om als badjuf de boel in de hand te houden? ‘Hoor eens, ik ben hier een beetje politieagent. Ik heb geen bevoegdheid om zwemles te geven. Ik moet toezicht houden. Eigenlijk heb ik in die drie jaar geen echt vervelende dingen meegemaakt.‘
Het plaatje bij het praatje: Anna en Kate McGarrigle met The Swimming Song
