Ik sta op de dijk bij Noordpolderzijl. Een schim waadt over het Wad. Het is een van mijn gedachten die ik los laat over het Wad. Schrik niet, als je Hem tegenkomt, straks op het Wad.
Zo, ook een waddendichter geworden. Kost niks, behalve wat CO-tweeën met de wagen, maar wel schuldbewust.
Het was vroeg in de jaren zeventig. De Waddenvereniging – ter bescherming van het Wad – groeide als kool. Er was een Werkgroep Lauwersmeer, actievoerders. En een Werkgroep Eemsmond, waakhond tegen de vervuiling. Je hoefde de namen alleen maar te noemen en bestuurders raakten in de stres. Dat alles ter bescherming van het Wad. Oh ja, er was nog een actiegroep tegen de aanleg van een militair oefenterrein. En Leny ’t Hart die in Pieterburen in de tuin in badkuipen zeehondjes opving. Kleine heldin.
Alles waar we nu trots op zijn in onzer geliefde Hogeland, is een erfenis die we danken aan de moedige, dappere, standvastige en initiatiefrijke burgers met kracht, die paraat stonden voor de bescherming van het Wad. Tegen bestuurders, commissarissen, gedeputeerden, ministers, boeren…… De namen van deze helden zijn bijna in de vergetelheid geraakt.
Ik herinner me Westernieland, 1986, een dorp diep in de Groninger binnenlanden, verzamelen bij het dorpshuis, we gingen wadlopen. In khaki broek en dito hemd. Een pakje Marlboro en aansteker in het borstzakje, zodat die nooit nat kunnen worden. Dat is van levensbelang bij elke serieuze expeditie. Man, man wat een braggel. Verschrikkelijk door de eindeloze modder. Maar gelukkig, daar was het zand. En net toen ik zin kreeg in een sigaret – er is niks heerlijkers dan diep in de natuur, op een berg, in een vlakte of vallei, bij een beekje met twirrelende forellen een sigaretje op te steken, mensen – schoof ik naar links. In zo’n geul, tot bijna aan mijn nek onder water. En mijn enige flits-gedachte was niet dat ik kopje onder zou gaan, maar dat het pakje Marlboro maar niet nat zou worden. Dat was dus wel zo, vandaar de eenvoudige levensregel: Eén keer op het Wad, en dáárna nooit méér.
Als student – ja, toen maakte ik ook gedichten om meisjes te imponeren en dat lukte altijd – draaiden we op de stereo (Pioneer versterker, Warfedale II boxen) Neerlands Hoop In Bange dagen totdat de plaat de 49-ste tint grijs was. Freek de Jonge en Bram Vermeulen, aan het begin van hun loopbaan, met de song Het Wad. Luistert, naar pure poëzie over het schoonste stukje Nederland, dat bij ons aan de kust ligt.
Hierbij de tekst om even lekker mee te zingen
Ons land is klein, dat weet een ieder
Dat hebben we op school gehad
Maar het kan groot zijn in z’n schoonheid
Ik denk hierbij speciaal aan het Wad
De Zeeuwse Wateren zijn ook prachtig
Zoals in alle folders staat
Maar ze missen net dat wat het Wad heeft
En wat zich niet beschrijven laat
Als je bij eb door het kleffe Wad loopt
En de klei zich aan je zolen kleeft
Zie je het licht van de Brandaris
Dan besef je dat je leeft
Je loopt maar wat door het Wad te waden
Tot je op oude schuiten stuit
En je weet: als straks de vloed komt
Blaast de leider op z’n fluit
Als je bij vloed gehaast weer terug moet
Niet meer goed weet wat je doet
Kom je vaak op verraderlijke plekken
Waar je blijft steken met je voet
Als de reddingsploeg dan uitblijft
Worden velen in paniek gebracht
Maar ik raad u aan dan eens te letten op
De schoonheid van het Wad bij nacht
Oh, yeah
De schoonheid van het Wad bij nacht
Oh yeah
Zo kan ik nog wel uren doorgaan
Tot u denkt wat een O.H. is dat
Uw aandacht zou daardoor verslappen
Dat zou ten koste gaan van het Wad
Want hoe wij hier dan ook bijeen zijn
Van gematigd links tot radicaal
We moeten strijden voor de Wadden
In ‘t belang van allemaal
Want hoe wij hier dan ook bijeen zijn
Van genieperig tot zeer gemeen
Van knettergek tot schizofreen
Van horrelvoet tot slecht ter been
We moeten strijden voor de Wadden
In ‘t belang van iedereen
Tot ’t nut van ’t algemeen
Oh zoet Hogeland, land van moedige verzets- mannen en vrouwen
Berto Merx
