Daar staan ze, bij de bushalte in Winsum. Rugzak en wandelschoenen. Dat zijn Pieterpadlopers, wachtend op de bus naar Pieterburen. Dat zie je zó.
Ik moest in Pieterburen zijn, bij de Domies Toen waar actie wordt gedaan tot behoud van de tuin.
Etnisch profileren heet dat. Op grond van uiterlijke kenmerken mensen in een hokje plaatsen en daar naar handelen. In een bushokje. Of ze mee willen rijden, naar P’buren? Lijkt Marianne Gelderman en Gerard de Jong uit Hattem, onder de rook van Zwolle, wel een leuk idee. Zij zijn met de wagen naar Winsum gekomen, geparkeerd bij de Rabobank en wandelend naar de bushalte. “Ik moest naar de wc. Nou, dat kon bij Garage Bakker. Leuk man, we kregen koffie met wat erbij. En nou ook nog een gratis taxi naar Pieterburen, wat zijn de mensen vriendelijk hier,” zegt Gerard.
Even wat toeristische informatie, een soort interactieve folder. Bij Westernieland wijs ik hen erop dat het gele kerkje de standplaats was van dominee De Jonge, de vader van de cabaretier Freek. “Oh, ja? Vandaar dat-ie natuurlijk zo betrokken is bij die aardbevingsproblemen, wat een vreselijke toestanden,” zegt Marianne. Daar onthult zich al de skyline van Pieterburen.
De ruitenwisser streelt de eerste regendruppels van de voorruit. “We gaan terug naar Winsum en dan weer naar huis. Twaalf kilometer is genoeg voor de eerste keer. Kan mooi op een dag vanuit Hattem op en neer,” zegt Gerard in het centrum van het dorp. “Gelukkig hebben we regenjassen bij ons.”
Oh Zoet Hogeland, land van gastvrijheid en toevallige ontmoeting en verbinding, ofzo.
Berto Merx
