“Ik moet er echt vandoor, mijn vrouw staat met de auto te wachten.” De altijd spraakzame Jaap Nienhuis heeft dit keer geen tijd voor een praatje. Met een bos bloemen onder de arm verdwijnt hij in het duister van Warffum.
Het is half elf zaterdagavond, bij de hoofdingang van Het Hogeland College. Nienhuis heeft een goed excuus voor zijn gehaastheid om weer thuis te komen. “Man, ik ben al vanaf vijf uur vanmorgen in touw. Ik heb het gehad,” zegt het lid van reüniecommissie: “Ik ben héél tevreden, over de opkomst, over het programma, over de uitvoering, alles. Tot over 25 jaar,” zegt de grijze eminentie van het openbaar leven in Het Hogeland, met gevoel voor humor. De bos bloemen zijn natuurlijk niet voor zijn vrouw – ja toch wel hoor, uiteindelijk – maar heeft hij gekregen als lid van de commissie.
Lichtjes in het duister leiden me naar het feest. In de tent waar vanochtend de inschrijving werd gedaan, zit een stelletje, opgesloten in een duurzaam gesprek. De gymzaal is voor de gelegenheid omgetoverd tot een disco. En eerlijk, zo’n gymzaal is nog steeds dezelfde hunkerbunker als vijftig jaar geleden: de geluidsinstallatie is groter, het lichtspektakel is groter, het volume is groter, het aantal mensen is groter. En nog steeds kun je geen fatsoenlijk woord met elkaar wisselen. Sinds de uitvinding van de loudspeaker is een gewoon gesprek onmogelijk geworden. In plaats van elkaar beter verstaan, verstaan mensen nu, door zo’n ding elkaar helemaal niet. En nog steeds staat er een groepje zich in allerlei bewegingen uit te sloven, en nog steeds staat er een groep gewoon te staan. En nog steeds staat de discjockey – van Soundvision Events – de tent in beweging te houden.
Ze zijn nog wat aan het van ditten-en-datten, de leden van de band Groove Department, op het podium in de aula. En dan gaat het los. Veel ouwe-gouwe nummers, live-muziek is de enige serieus te nemen muziek. Niet zeuren over de kwaliteit van de band, het swingt, en daar gaat het om. Tussen de allerlei bewegingen vervaardigende figuren op de dansvloer, verschijnt er een heel oud stel: een foxtrot schuifelend, als ik het goed zie, op het nummer Freedom. Schuifelen, nog even, even later staan ze toch tussen de relatief jonge ouderen gewoon op de dansvloer te swingen. Van de ouwe-gouwe nummers heb ik er één niet gehoord: die van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, met een Franse woordenschat die uit de anatomische les van biologie zou zijn gepikt. In ieder geval met woorden die niet in het idioom boek stonden. Oh, gouden jeugd, ik herinner me nog dat de leraar Frans, een pater-Franciscaan, Je t’aime in de les behandelde, om beter aansluitend bij onze belevingswereld, de schoonheid van de Franse taal te laten zien met speciale aandacht voor de verschillende betekenissen van aimer. Want daar zit idiomatisch wat achter, achter dat werkwoord.
Talloze groepjes aan de tafeltjes, of op de banken of staand, praten. En nog eens, praten. En hoppend naar andere groepjes. Oudere jongeren praten over auto’s en benzineverbruik. Ze zijn herkenbaar aan lichte broek en hemd zonder das, en laarsjes voor de dames. Jonge ouderen praten heel veel over die-en-die die ze kennen of gekend hebben. Herkenbaar aan de lichte vergrijzing van de haardos. De toch wel wat zeldzamere oude ouderen zijn wat minder spraakzamer. Ze zijn herkenbaar aan het colbert en cocktailjurk der dames.
De vloer bij de ingang van de bar is plakkerig. Ik moet opzij omdat er een karretje drank naar binnen moet. En nog een keer. Een onrustige plaats om te verblijven. Het is prime-time voor de barmedewerkers. De tappers laten de pomp lopen en steken er achter elkaar de glazen onder. Een van de beveiligers legt uit: “Er wordt alleen bier, wijn en fris geschonken. Geen sterke drank om problemen met alcohol te voorkomen. Zo te zien,” zegt hij met het oog van de kenner, “gaat het prima.” Bij de EHBO-post is men in beste stemming. De twee EHBO-ers zijn zeer tevreden. “Als wij niks te doen hebben, dan gaat het uitstekend.”
De slotavond van het 150-jarig HHC feest is een mega schoolfeest. Een feest van oud-leerlingen die hier eerder gewone schoolfeesten hadden en door het leven – want de jaren tikken af – wat getekend zijn. En nog één keer dat feest van toen meemaken. Maar net wat anders.
Anneke Sijpkes, voorzitter van de reünie-commissie is aan het chillen in de lounge ruimte. Het is een Nederwetse omschrijving van op een bank ontspannen hangen, waar een bank voor bedoeld is. “Ik heb niet veel meer te zeggen, hoor. Het is een prachtig feest.”
Buiten, op het lange toegangspad, begeleid door lichtjes, wandel ik weg. Het gebonk van de disco verdwijnt, lost op in de zachte motregen boven Warffum.
Tekst en foto’s: Berto Merx
