KLOOSTERBUREN – Het zijn niet twee ondernemers die met een kant en klaar verhaal aan tafel zitten, Inge Schultze en Marlies Pastoor. De nieuwe eigenaren van hotel Het Klooster aan de Damweg in Kloosterburen.
In het klooster, verzorgingstehuis, elementair ziekenhuis uit de hoogtij dagen van het katholicisme zijn de sporen van de heilige Theresia – de patrones van het klooster – heel wel herkenbaar. In de glas-in-lood ramen in de kapel zijn Theresia en Christus in het spel van het licht aanwezig. Bij de deur van de kapel hangt het wijwaterbakje – voor het ritueel reinigingswater: “Asperges me” staat er op, dat zijn de eerste woorden van “Besprenkel mij…” uit een Gregoriaanse evergreen die oudere katholieken nog gezongen hebben. Inge Schultze, met gevoel voor humor: “Er zijn mensen die denken dat deze tekst iets met asperges te maken heeft….. “
Ook vindt men er een beeld van Boeddha, een Indiaan met verentooi. In ieder geval is de plastic grasmat die in de vestibule lag er uit gegooid en toont zich de terrrazzo vloer met de sporen van decennia voetstappen. Boven de ingang van de voormalige school prijkt het tegelmozaïk: een vrouw die een meisje aan de hand naar het Kruis leidt. In de school is een moderne zaal voor workshops met beamer voor handen, en een break-out room er naast.
Inge Schultze moet in het wereldje van de tafeltennis wel een bekende zijn. In de jaren tachtig speelde zij op topniveau aan de groene tafel. Zij werkte bij de politie, in uniform en undercover (“Ja, ook grote bekende zaken, helaas kan ik daar niks over zeggen”). Zij werd adviseur bij de politie en begon een eigen bedrijf ernaast, gericht op persoonlijkheidsvorming. Marlies Pastoor deed de sociale academie in Sittard en is werkzaam geweest in het welzijnswerk.
“We zaten in Zutphen. Ik kreeg voor de trainingen steeds meer behoefte aan een eigen ruimte waar de deelnemers intensief met elkaar kunnen omgaan, waar ik ze naar binnen kan halen. Een goed hotel, een conferentieoord, dat is niet verkeerd. Maar dergelijke omgevingen hebben hun beperkingen als je wat anders wilt dan op de gebaande paden blijven. We zagen dit in januari te koop staan. We zijn wezen kijken en op de terugweg in de auto zeiden we tegen elkaar: ‘Dit gaat het worden’.”
De twee vrouwen zijn geen horeca-ondernemers van het klassieke type, zo van: een marktverkenning, een concept, een arrangement en een uitdaging. Marlies Pastoor: “Het is geen hotel in de gewone betekenis. In de naam Herberg het Klooster is het element herberg dat waar het om gaat. Een pleisterplaats, een plek om uit te rusten voor als je onderweg bent. Het leven is een intensieve weg, een weg van liefde en verantwoordelijkheid. En wij zijn een plaats om daar over na te denken, te werken aan de vervulling daarvan, en ook om tot rust te komen.”
De herberg is wat afwijkend van het normale horeca-concept. Inge: “In principe kan alles. Gewoon logeren, trainingen, conferenties, bezinningsdagen. Met groepen, individueel. Geheel verzorgd, maar zelf koken kan ook. We zijn een concept, we zijn een plek waar de bezoekers zelf heel veel kunnen invullen. We hebben net een groep van 14 man gehad, high-potentials van een bedrijf uit Delft. Ik heb training op gebied van ontwikkeling van leiderschap gegeven. Marlies verzorgde de stilte meditaties. De groep is naar het Wad gewandeld. De deelnemers zeiden: ‘Wat was dit een aparte belevenis. Dit was in een gewoon conferentieoord niet mogelijk.”
Marlies neemt de spirituele dimensie van de herberg op zich: “Het bijwonen van de ochtendmeditatie in de kapel is wel gewenst. Ik ben medium, ik kan de ziel helder voelen. Ik heb geen meditatief programma, de inhoud van een meditatie word ik ter plekke gewaar. Je voelt de energie die nog in de kapel van de zusters aanwezig is.” Inge: “We hangen niets aan. Als we iets aanhangen dan is het liefde en respect, mededogen en compassie.”
Herberg het Klooster hanteert tarieven naar draagkracht. Het laagste tarief is 50 euro, het hoogste is 120 euro. “Dat gaat in goed vertrouwen,” zegt Inge “de prijs mag geen belemmering zijn.” De menu-kaart is vegetarisch. “Als je respect hebt voor de mens en alles wat leeft, ontkom je niet aan de keuze om geen vlees te eten.”
Op het terras dringt het gesnater van een toom eenden zich op. Inge: “Die zaten opgesloten in een hok. We hebben ze meteen losgelaten en leven in de tuin als in een klein paradijs.”
Onderweg doemt een vraag op. Is het die Franse Theresa van Lisieux of die Italiaanse uit Avila?
Tekst en foto’s: Berto Merx
