Vrijwilliger: 27 jaar klaar staan voor EHBO

Foto:

Kwam Piet Smit (63) op de vergadering van de EHBO-afdeling Leens, kreeg hij de Tilanus-penning uitgereikt voor 27 jaar trouw lidmaatschap. Wat brengt iemand er toe om 27 jaar vrijwilligerswerk te doen?

‘Voor mij had dat allemaal niet gehoeven, hoor’, herhaalt de elektriciën uit Leens wel drie keer tijdens het gesprek. Maar toch is hij wel trots op zilveren medaille met geel-blauw lintje.

Hoe komt iemand er toe om bij een EHBO-afdeling te gaan en 27 jaar te vrijwilligen?

Piet: ‘Het begon eigenlijk met een ongeluk van mijn dochter. Die was zes jaar een maakte een stevige val met de fiets. Dan sta met je handen in het haar, wat moet je doen? Zo ongeveer in dezelfde tijd werd op mijn werk een cursus EHBO aangeboden voor de bedrijfsveiligheid. Zo is dat aan het rollen gegaan. Bij het bedrijf kon ik geen herhalingscursus doen en toen heb ik me bij de afdeling Leens aangemeld, waar dat wel kon.’

Ze zijn er, de mannen en vrouwen van de EHBO, op tal van evenementen. Zij zijn er voor de veiligheidsrisico’s. De organisaties van allerlei evenementen moeten zorgen dat er noodhulp aanwezig is. Piet: ‘Als de club een beroep op je doet, dan ga je. We zijn op dit moment met een stuk of 13, 14  leden. Dat betekent dat je wel vaak aan de beurt bent. Tja, op een nieuwjaarsfeest vanaf middernacht tot zes uur in de morgen, je moet er wel wezen. Je had vroeger van die grote disco-feesten in de sporthal in Leens. Als wij er niet bij zijn, dan gaat het gewoon niet door.’

Wat is het afschuwelijkste incident dat hij heeft meegemaakt? ‘Je kon bij het tankstation in Wehe- den Hoorn aan twee kanten van de weg tanken. Als je aan de overkant getankt had, moest je oversteken om af te rekenen. Ik zie het weer voor me. Het was half zes ’s morgens. Een man loopt langs me, steekt over en ineens een klap….. Ik stond er toevallig bij. En natuurlijk ga je als eerste hulpverlener ter plekke ingrijpen. Dat had weinig zin meer. Dit blijft je bij…..’

Wat was de mooiste ervaring als EHBO’er?

‘De autocross in Wehe. Dat was altijd een sensatie. Eigenlijk zoeken die mensen het gevaar zelf op, en toch is het een spectaculair gezicht. Ik had daar eens een kerel die was even buitenwesten geraakt. Nou, dan is het heel eenvoudig, je mag niet meer verder rijden, punt uit. Die man werd me toch emotioneel zeg. Ik begrijp dat wel, zo’n coureur staat stijf van de adrenaline en die wil verder rijden. Maar dat gebeurt dan mooi niet. Dan moet je even als EHBO’er op je strepen gaan staan. Dat heeft wel wat, dat hele gedoe rond zo’n cross.’

 

Tekst en foto’s: Berto Merx

Cookieinstellingen